ABACAXI / TAXI CONSILIUM
ABACAXI
Julien Desprez – гитара
Jean Francois Riffaud - бас
Francesco Pastacaldi – тапани, синтисајзер
www.juliendesprez.com
Новото, извонредно моќно, noise/funkrock/sound-art трио ABACAXI (ананас на португалски) поседува слатко срце и бодликава кожа. Оформена околу неверојатниот француски гитарист Џулиан Депре, оваа сосема нова инкарнација на класичната рок-постава гитара/бас/тапани претставува интензивна, наелектризирана и гласна звучна скулптура, обликувана од рок идиомот. Елементи на апстракција, ‘ржечка бучава и прог-рок во корелација со речиси танцовите гимнастички маневри на гитаристот при манипулирањето со низата подни контролни педали, вклучувајќи ги светлосните сценски ефекти. Триото создава високоенергична свежа музика исполнета со блескава бучава и остри рабови, збогатена со светлосна кореографија. Фронтменот Џулиан Депре успеал да изгради свој пристап кон гитарата, како да свири на клавијатури или на тапани. Степувајќи на педалите, тој го ангажира целото тело. И не се крие зад моќниот звук на својот инструмент. За него, гитарата претставува контролер што го користи за да флуктуира помеѓу контрастните нивоа на светлина и звук, додека го истражува физичкиот и менталниот простор, правејќи го да лебди и да трепери во исто време. ABACAXI оставија исклучително силен впечаток при своето деби на Берлинскиот џез фестивал во 2019 година. Нивното прво издание „Mainstream Desire” следеше во март 2021 (Carton / Coax records). Abacaxi е несомнено еден од највозбудливите анти-жанровски и мултисетилни актуелни бендови наоколу.
TAXI CONSILIUM
Filip Bukrshliev – гитара
Blagojche Tomevski – бас, Bb кларинет
Andrea Mircheska – контрабас
Dragan Teodosiev – тапани
Taxi Consilium е спиритуално присоединување на четири озлогласени арамии од болникавиот македонски џез етер и сите други офтикави форми на музичка експресија (членови на: Cobalt Code Unit, Yordan Kostov Quintet/Ensemble, Filip Bukrshliev Trio, Fighting Windmills, Svetlost + Odron Ritual Orchestra, Shock Troopers, Пијан Славеј), поведени од вечната мудрост на искусните таксисти: моторизираните урбани бессоници и поети на асфалтниот егзодус, éminences grises кои што како предвесници на исходи слепи и неминовни, се сноват по пустите градски улици во 3 часот по полноќ. Како виежот на осамениот бас кларинет кој им свири контрапункт на звуците на обљуба што преку ѕидот се слушаат од соседната соба. Точно онака како што Ерик Долфи би звучел кога би бил лик во роман од Томас Пинчон. Непоправливо декадентна и умерено злосторничка, ова е омилената музика на сите ништожници, чудаци, параноици, практикувачи на трансцендентална медитација, заговорници за кармичко прилагодување, препродавачи на половни возила и емисари на црниот пазар; истовремено пулсирајќи како шашавите сновиденија на одамна пензиониран циркуски акробат и нежното предење на невротичен буржуј за време на попладневната дремка, додека во позадина свири „Far East Suite“ на Дјук Елингтон, ама наопаку. Ова е џез како што треба да биде: непослушен, непримерен, недефиниран и небезбеден. Сенки и испарувања, злокобна смеа во далечина. Малициозно стврднување под долгиот мантил во сомнително мрачно сокаче.
www.facebook.com/taxiconsilium